Γράφει ο Δημήτρης Κακούρας
Το Συμβούλιο Διεθνών Λογιστικών Προτύπων (IASB) , τον Ιανουάριο του 2016 εξέδωσε νέο πρότυπο αναφορικά με τις μισθώσεις, ΔΠΧΠ 16 «Μισθώσεις» (IFRS 16 «Leases») . Η καινοτομία του νέου Προτύπου που εξέπληξε τη λογιστική κοινότητα, συνίσταται στο ότι ο μισθωτής θα πρέπει να απεικονίζει στον Ισολογισμό όχι μόνο τις χρηματοοικονομικές (financial leases) αλλά και τις λειτουργικές μισθώσεις (operating leases).
Το νέο Πρότυπο απαιτεί από τους μισθωτές να αναγνωρίζουν λογιστικά τις λειτουργικές μισθώσεις ως στοιχείο του Ισολογισμού, με την καταχώριση δικαιώματος χρήσης περιουσιακού στοιχείου στο Ενεργητικό και την «παρούσα αξία της υποχρέωσης» για το σύνολο των οφειλόμενων μισθωμάτων στο Παθητικό, χωρίς να τροποποιεί τον λογιστικό χειρισμό του προγενέστερου προτύπου ΔΛΠ 17 «Μισθώσεις» (IAS 17 «Leases») από την πλευρά του εκμισθωτή. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ένα πάγιο περιουσιακό στοιχείο που εκμισθώνεται με λειτουργική μίσθωση θα εμφανίζεται στις οικονομικές καταστάσεις του εκμισθωτή ως πάγιο περιουσιακό στοιχείο και παράλληλα στις οικονομικές καταστάσεις του μισθωτή ως δικαίωμα χρήσης πάγιου περιουσιακού στοιχείου.
Λόγω της ανωτέρω διαφοροποιημένης λογιστικής αντιμετώπισης προκύπτουν αλλαγές στην Κατάσταση Συνολικού Εισοδήματος και στην Κατάσταση Ταμειακών Ροών. Τα έξοδα λειτουργικών μισθώσεων αντικαθίστανται από αποσβέσεις και τόκους, με συνέπεια την αύξηση των χρηματοοικονομικών εξόδων για τα πρώτα έτη της μίσθωσης αλλά και την θετική επίδραση των βασικών δεικτών (π.χ. EBITDA, EBIT κλπ) που χρησιμοποιούνται , εκ μέρους των τραπεζών για την αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας των εταιριών. H βελτίωση κάποιων δεικτών δεν μεταφράζεται απόλυτα και σε βελτίωση της πραγματικής οικονομικής θέσης μιας εταιρίας.